نقاشی عزیزترین داداشم هانی                        اینم بهترین نقاشی که تابحال کشیدم......شمع هانی

اینم نقاشیهای آجی لیدا "ملکه برفی" 

اینم نقاشیهای آجی ساجده

اینم نقاشی های آجی فضیلت

اینم نقاشی داداش احسان

اینم نقاشی داداش عرفان 

اینم نقاشی آجی ثنا

نقاشی آجی مریم به آدرس وب www.maryamalone.avablog.ir

نقاشی آجی مریم به آدرس وب www.benimhikayem.avablog.ir

خب میخاستم کادو برات نقاشی بکشم٬ولی عرصه کارو خستگی تنبلی رو به تنمون انداخته که نتونستم آماده کنم.. ایشاالله هر وخ بشه روی همین مطلبم ٬کادوت رو اضافی میکنم..در آخر بگم که خیلی خیلی خیلی دوستدارم شاهزاده تاریکی٬هانیسف

نقاشیهارو در سایز کوچیک گذاشتم که با گوشی هم همه بتونن نیگاه کنن. پس برا دیدن جزئیات و هر چه بهتر نقاشی روی هر کدوم از نقاشیها زوم کنید تا خودتون ببینید که لیدا نقاشی هاشو با چه ضرافتی کشیده.

آبجی ساجده میدونم دردی ازت کم نمیشه ولی فقط میتونیم برای شادی روح بابای محترمتون صلوات بفرستیم و فاتحه بخونیم....منو هم در غم خودت شریک بدون باجئم...

تسلیت آبجی ساجده ام...غم آخرتون باشه...خداوند متعال بهتون صبر بده

خب منم از هفته بعد سعی میکنم که فعلا که گوشی هوشمند نگرفتم ، با گوشی داداشم بیام نت... 

اینو اطلاع دادم که به هر طریقی دیدین که کمتر بهتون سر زدم یا دیر وقت تونستم کامنتارو تایید کنم ازم دلخور نشید...چونکه با گوشی یه کمی سختتره اومدن به نت....یعنی دست آدم باز نیس... 

درکل سعی میکنم که هر شب یا یک شب در میان باشم...

دوستون دارم 

این عکس خوشگل دوستداشتنی برا همتون مخصوصا برا داداش هانی 

خدارو شکر میکنم که یه آبجی ساده و مهربون به اسم کیمیا به آبجی های وبم اضافی شدن...

برا من هیچ فرقی بین آبجی هام و داداشام نیس...چونکه همتون رو به یه اندازه دوستدارم و بهتون احترام میزارم... 

" آبجی کیمیا علیزاده، خیلی خوش اومدی به وب خودت" امیدوارم هممون چه داداش و چه آبجی های وبمون همیشه با هم خوب باشیم و حرمت و احترام همدیگه رو نگهداریم.

از همه تون ممنونم که تا به الان وب خودتون رو تنها نزاشتید... مرسی

خب یه خبر خوشی هم بهتون بدم از خودم ... که داداش یوسف و خانواده اش ،یه ماه پیش تونستن به کمک خدا یه خونه ویلایی 91 متری دو طبقه نقلی توی کرج برا خودشون بخرن...همون محله خودشون "قلمستان کرج" که امروز نصف اساسهامون رو بردیم و فردا هم عصر نصف دیگه اساسهامون رو میبریم و از جمعه خونه خودمون هستیم ...خیلی خوشحالیم  و منم با اومدن آبجی ساجده و آبجی کیمیا به وبمون خوشحالتر هم شدم...

مرسی از همتون ...

اینم چندتا عکس ساده و دوستداشتنی از آبجی کیمیا که با افتخار آفرینیش ملت ایران رو شاد کردن

خنده کیمیا که ساده و مهربونی ایشون رو نشون میده و اون عکس سلفی از کیمیا خانوم که داداش کیان و باباشم توی برنامه خندوانه تشریف داشتن...

همه این عکسا زیبا هستن و من خودم با دیدن خنده های بابای کیمیا و داداش کیان و مخصوصا آجی کیمیام خیلی به زندگی امیدوار میشم و به خنده این خانواده مهربون از بیست نمره 20 میدم... مرسی از همتون

من خودم از تولد و اینا بیزارم ولی تولد گرفتن برا دیگرونه خیلی دوستدارم... 

هر کسی رو بدونم که تولدش کی عه، و بتونم برسم براش تولدش رو تبریک میگم با یک کیک تولد ناقابل...

تولدت مبارک زهرا خانوم

پنجشنبه 11 شهریور

البته ما اینجا دوتا آجی مریم داریم که اولی اون تابلو نقاشی گرگهارو کشیده بود و این آجی مریم که این نقاشی دختر کوچولو رو کشیده، آدرس  وبش اینه ...    www.benimhikayem.avablog.ir

واقعا که از هر نظر زیباست

الان همتون فکر میکنید که یوسف خیلی نامرده که دوهفته بدون خداحافظی غیبش زده...

اون شبی که با داداش سپهردادم داشتم چت میکردم یهویی حرفمون شد البته تقصیر خودم بود و من شب بخیر گفتم و از محیط گفتگو خارج شدم...در جا شارژ نتم تموم شد...

اونقدر هم درگیر خونه خریدن بودم که خودم نخاستم نت رو شارژ کنم و الانشم درگیر خونه گرفتنم... این خونه خریدن برام اعصاب نزاشته...

فقط 3 روز پیش با گوشی دروپیتی ام اومدم نت ولی نتونستم براتون کامنت بنویسم و خبر بدم...

روز جمعه اینترنتم رو شارژ یه ماهه کردم و اومدم تا نت رو روشن کنم دیدم مودمم پرش آنتن داره ...امروز خواهرم تنظیمات مودم رو به زور تونست تنظیم کنه تا تونستم بیام نت..

از بابت نبودنم از همتون عذر خواهی میکنم...

حالا بماند که توی این دوهفته کسی پیدا نشد که بیاد از حال و روزم خبر دار بشه... از کسی هم انتظار ندارم....دلم میخاد منو توی غمهای خودتون شریک کنید ولی من دلم نمیخاد شمارو توی غم های خودم شریک کنم....دلم میخاد شادیهایم رو باهاتون تقسیم کنم...

فعلا یا علی

این نقاشی رو عرفان کشیده

نقاشی فضیلت خانوم

نقاشی که از این برکه میخام بعد از همه نقاشیها بکشم براتون میذارم تا اول خود مکان برکه شاه "شاه گلی سابق.... ائل گلی امروز" رو ببینین تا لذت ببرین ازش... بعدش وختی نقاشی رو دیدین تعجب نکنین که شاید یوسف بهشت رو  کشیده ... مرسی 

تبریز شهر کوهستانی

زوم کنید تا عکسارو بهتر ببینید و لذت ببرید

خب هانی هر کی هر نظری به این مطلب بده من دیگه کاری ندارم ....خودت میدونی با کامنتای بقیه

واقعا که حرف حق رو میزنه این داداش هانی من.... منم پیامهارو برخلاف میل باطنی ام ورداشتم ....چون واقعا اونی که یوسف و وب یوسف رو دوستداره خودش میاد و اگه بیرونش هم بندازیش نمیره بیرون....مثل این داداش هانی من که به زورم بیرونش میکنم از وبم نمیره بیرون چون یه دوست و داداش واقعی برا منه...

راسی داداش هانی آجی پدیای کوچیکمو  از طرف من ببوسش ... مرسی از همتون

دوستدار همتون یوسف

عکسهای کودکی سیامک رادمنش(سامی یوسف)

 

هر جا هستی موفق باشی داداش افشین عزیزم

سلام سلام به همه دوستان خوبم...

میخام یه خاطره بگم ولی کوتاه مینویسم .... این خاطره ام بیشتر از 14 ساله که بامنه و منو خیلی داره اذیتم میکنه...یه جورایی عذاب وجدان گرفتم...البته این خاطره ام رو تا حالا فقط برا داداش هانی ام تعریف کردم...

خب وختی من ساکن تبریز بودم یادمه کلاس پنجم ابتدایی بودم که یه دوستی داشتم به اسم "ولی محمد نژاد" و منو اون انقدر خوش خنده بودیم که نگو ...همیشه سر کلاس و زنگ تفریح میگفتیم و میخندیدیم... دوستای تبریزیم شاید بشناسن  آدرس مدرسه ام "مدرسه ابتدایی آزادی " بین خیابون آذربایجان و چهارراه حجتی سابق "خ استاد جعفری " همون گاومیش آوان خودمون.... و خیابون بهار  بودش...

خب این رفیقم رو از اول راهنمایی ندیدم تا اینکه من رفتم دانشگاه ...دانشکده فنی مهندسی شماره یک تبریز...

خب یه روز توی حیاط روی نیمکت دانشکده نشسته بودم که دیدم یه نفری با خنده کنان با رفیقش از جلوی چشام رد شد... من همون که صورت خنده اش رو دیدم یهویی ذهنم رفت به پنجم ابتدایی و همین صورت رفیقم "ولی محمد نژاد" که دقیقا مثل اون میخندید...مو نمیزد ....خب من شک داشتم که اون باشه باید مطمئن میشدم ... آخه میدونید چیه من یه اخلاق بدی که داشتم "خجالتی بودن منه" که هر چی میکشم از خجالتی بودنمه... وگر نه اگه خجالت نمیکشیدم میرفتم و درجا بهش میگفتم  یا اون بود یا نبود دیگه ... بالاخره رفتم دنبالش و دیدم که رفت انستیتو ساختمان دانشکده خب دیگه بیشتر از این دیگه نمیتونستم ببینم چه کلاسی میره...چون کلاسها نامشخص بودن و وقتم هم کم بود...

فقط تا اینجا فهمیدم که رشته اش ساختمانه...خب بعد از چند روز بنظرم کلاسشونم پیدا کردم و یا اینکه یه روز دیدم که دارن میرن ورزش کنن...زنگ ورزششون بود  ..بالاخره یادم نیس ...با این حال روز و ساعت ورزش اینارو بخاطرم سپردم و تصمیم گرفتم هفته بعدش همون ساعت برم سالن ورزش ببینم که واقعا خودشه یا نه....

خب از شانس ام امتحانات ورزش داشتن و منم اون ساعت کلاس نداشتم و رفتم رو پله های سالن ورزشی نشستم و استاد ورزش دونه به دونه اسمهارو میخوند و اونا حاظر میگفتن...که توی دلم میگفتم الان میگه "ولی محمد نژاد " وااااااااااااااااای خدا استاد گفت ولی محمد نژاد و من از خوشحالی بال درآوردم ...خاستم که اسمها تموم شد برم بغلش کنم و بگم که چقدر از دیدنش خوشحالم ....اسمها که تموم شد و من میخاستم برم بهش بگم ..دیدم که یکی از رفیقاشون که کفش گوندارا پوشیده بود و سایز کفش اش هم از مال من خیلی بزرگتر بود اومد بهم گفت که کتونیهاتو میدی به من آخه امتحان ورزش دارم و با این کفشا نمیتونم امتحان بدم....منم درجا گفتم باشه بیا... کفشامو دادم بهش و اون کفشای بزرگتر از پام رو که اصلا از کفش گوندارا خوشم نمیاد پوشیدم ولی به پام خیلی بزرگ بودن و مجبور بودم تا بشینم...خیلی هم خجالتی تر شدم با اون کفشای لق لق زنون که به پام بودن....آخ خدا چی فکر میکردم چی شد !!! حالا چه جوری با چه رویی برم پیش ولی بگم من یوسف ام رفیق پنجم ابتدایی ات...

توی این فکر بودم که یهویی دیدم یه نفر جلوی دیدم وایستاده و همینجوری داره بهم نیگاه میکنه ...وااااااااااااای خدا خود ولی محمد نژاد بود...حالا چیکار کنم خدا چرا اون پسره رو سر راهم قرار دادی تا ازم کفشامو بگیره و من نتونم با رفیق چندین ساله ام حرف بزنم...

من بالای پله ها بودم و اون پایینتر و ازم یک و نیم متر بیشتر فاصله نداشت...واااااااای خدای من یه جوری بهم زول زده بود که انگاری اونم منو شناخته بود که یوسف رفیق پنجم ابتداییشم..ولی من دیگه از اون کفشای بی ریخت که خجالت بسیاری میکشیدم سرمو پایین انداختم و بهش آشناییتی ندادم...اونم بعد یه دقیقه نیگاه کردنم رفت سر وخت امتحانش...

خب همین یه خجالتی من و از سر ناچاریم و بر خلاف میلم ،آشناییت ندادنم دیگه این شد که هر وخت هم میدیدمش دیگه روم نمیشد برم بگم من یوسف ام داداش" ولی محمد "

تا ترم ام تموم بشه و ترمهای دیگه ام شروع بشه دیگه داشتم از داخل میترکیدم و داغون میشدم ولی این خجالتی بودنم نزاشت تا برم عذاب وجدان رو که گرفته بودم از خودم آزاد کنم...

دانشگاهمون تموم شد... من رفتم خدمت سربازی و برگشتم ....با هزار بدبختی رفتم سر کار.... چند سالی گذشته بود که بنظرم 3 سال پیش بود که خدای متعال دوباره عذاب وجدانی رو که توی دلم داشتم،شعله ورش کرد ...داشتم دیوونه میشدم که آخه چرا من نرفتم بگم بهش چرا بعدش نرفتم و چرا اصلا خجالت میکشیدم مگه من دختر بودم که انقدر خجالت میکشیدم ...خب اینارو توی دلم میگفتم ولی این رو هم میگفتم که پس چرا اون همون موقعی که اومد جلوم وایستاد و یه جورایی منو شناخت ولی چرا اصلا بهم نگفت که آیا تو رفیق پنجم ابتداییم هستی یانه....خب اینارو توی دلم میگفتم ولی دلم بازم راضی نمیشد به این دلیلهایی که میاوردم....تا اینکه انقدر عذاب وجدان گرفتم که تصمیم گرفتم تا پیداش کنم...

خب من از موقعی که دانشگاهم تموم شد اومدیم کرج....پس باید تلفن اش رو گیر میاوردم... واااااای خدا یه راه حلی جلوی پام بزار ... فقط پیداش کنم و بهش بگم که چرا اونروز توی سالن ورزش نیومدم بگم یوسف ام...چون که همش تقصیر اون پسره نامنظم بود که کفش ورزشی نیاورده بود و اگه کفشای منو تو اون لحظه نمیگرفت من الان اینجوری شرمنده رفیقم نمیشدم و عذاب وجدان نمیگرفتم...

تنها راهی که به ذهنم رسید پیدا کردن شماره اش از اینترنت بود....کلی اینترنت رو زیرو رو کردم ...بالاخره تصمیم گرفتم تا شماره خونه های تبریز رو که 118 اینترنتی میزاره از بین اونا با این اسم بگردم ...اسمش که کمیابه نیس....ولی فامیلیشو که زدم 8 تا یا بیشتر برام شماره آورد ...یادمه نزدیک عید نوروز بود که رفتم از تلفن کارتی ها تماس میگرفتم و فقط یه شماره بود که "ولی رو میشناختن" اونا هم گفتن که منزلشون رو بردن ولیعصر تبریز... خودشون محله بهار مینشستن ولی با این تلفن ام مشخص شد که رفتن ولیعصر.... خب این شماره یه شماره به اسم یه خانومی بود که حالا متوجه نشدم آبجی خودش بوده یا خانومش ...چونکه فامیلی این خانوم با فامیلی داداشم "ولی " یکی بود .....و شماره تلفن خونه به اسم ایشون توی مخابرات ثبت شده بود.... و ایشونم اگه خانومشون باشن پس صد در صد دختر عموش بوده که باهاش ازدواج کرده...

خب من حتی با این آبجیمون هم حرف نزدم ...وختی که شماره گرفتم یه خانومی گوشی رو ورداشت و بهم گفت که ما این خونه رو تازه گرفتیم و اونا رفتن از اینجا....هر کاری هم کردم که شماره آقا ولی رو ازشون بگیرم نداد که نداد گفت من ازشون شماره ندارم...همین

خاطره ام رو میخاستم خیلی کوتاه بنویسم یعنی کوتاهتر از این نمیشد بنظرم....این خاطره ام رو هم حال نداشتم بنویسم ولی چون به داداش احسان قول دادم مینویسم ، نوشتم 

امیدوارم شماها مثل من خجالتی نباشین هیچوخ.....من الان  خجالتی بودنم خیلی بهتر شده ولی همچنان بازم خجالت میکشم...چون توی ذاتمه دست خودمم نیست..

من دوستداشتم که بجای این خجالتی بودنم خدا بهم یه غرور میداد ...چونکه شاید میتونستم غرور رو بشکنم و مغرور نشم ولی خجالت بودن رو به هیچوجه نمیشه کامل شکست...

مرسی که خاطره ام رو با علاقه خوندید... دعا میکنم داداشم "ولی محمد نژاد " هم اینو بخونه و متوجه بشه که این چند سال چه جوری عذاب وجدانم داره داغونم میکنه

مطمئنم یه روزی میبینمش و بهش میگم....فقط امیدوارم که این دنیا ببینمش... این خاطره ام رو قسمت خدا میدونم چونکه حکمتی توی کار خدا بوده که تا به الان نخاسته همدیگرو دوباره ببینیم.

من خیلی خیلی دلم میخاد هر روز بیایی وبمون و منم با حرفات و کامنتات شاد بشم....ولی اول درس هات رو بخون و هروخ وقت داشتی بیا تا خدای نکرده از درس و مشق ات بخاطر من ،عقب نیفتی...اینارو گفتم چون میدونم که چقدر به درسهات اهمیت و احترام قائلی....منم دقیقا همینو ازت میخام....

راسی داداش احسان عزیزم،اون محیط گفتگوی آنلاینی که توی وب من هستش، محیط چت همگانی نیست که تو فکرشو میکنی،بلکه یه جعبه گفتگو مثل همین جعبه کامنتاست که برام کامنت میدی و فقط منو تو توی اون محیط موقع صحبت قرار میگیریم...و الا محیطی نیست که همه بیان اونجا و بخان با ما چت کنن و نوشته های مارو ببینن...نه اینطور نیست...

اینو گفتم تا بدونی که منم مثل خودت از چت کردن با همه ،چه آشنا و چه غریبه ، یه جورایی بدم میاد ...مگر اینکه کار خاصی داشته باشم و بخام چت کنم...

از همین محیط گفتگوی یوسف، میتونی بجای اینکه توی کامنتا برام پیغام بزاری و همه بیان کامنتامونو بخونن ،میتونی اونجا برا خودم بنویسی و منم بتونم درجا و بدون اذیت شدن ، جوابی برای کامنتات بنویسم... چونکه داداشی محیط نت یه جوراییه که همه دنبال یه فرصت میگردن تا از آدما سواستفاده کنن...

خب این پستم رو 3 بار بخون تا خوب خوب متوجه منظورم بشی داداشی...

تو رو هم مثل داداشم هانی ،زاگرس ، آریا ،آرین، داداش واقعی خودم میدونم....از بین این داداشام فعلا فقط داداشم هانی داره باهام صحبت میکنه...اون یکی داداشام نمیتونن باهام صحبت کنن...

داداش احسان به داداش عرفان ام هم سلام منو برسون پسر....ممنونم مرسی

راسی دوستان گلم برا آجی ندا دعاش کنید تا هر چه زودتر به هوش بیاد و حالش خوب شه...من یکی خیلی نگرانشم...ایشاالله دعا میکنم زودتر خوب شه

امشب یه رفیقم رفته مشهد مقدس برا زیارت بهش اس میدم که شفای آجی ندام رو از آقا امامرضا "ع" شفاعت کنه تا خدای متعال بخاطر امامرضا "ع" شفای ندا رو بده ایشاالله..

اینم نقاشی آجی لیدا....از این به بعد نقاشیهارو کوچیک میزارم تا اون دوستانیکه با گوشی میان راحت بتونن نیگاه کنن....مرسی